Derventski rukomet sedamdesetih godina

Godinama je rukomet bio omiljeni sport među Dervenćanima, koji su se u velikom broju okupljali na popularnom Partizanovom igralištu, a prava „rukometna groznica” počela je da trese grad na Ukrini početkom sedamdesetih godina. Šetači na gradskom korzu sigurno se sjećaju velikog grafita, koji je godinama stajao na zidu pokraj stepenica uz „Uglovnicu”, na kojem je bilo ispisano: „Mi se borimo – vi nas bodrite!”, a bio je posvećen rukometašima.   

        Jedino čime se ovaj klub, bogate rukometne tradicije, nije mogao pohvaliti bile su kvalifikacione utakmice za ulazak u savezni rang takmičenja. Tada je Dervenćanima nedostajalo samo malo snage i umijeća, ali i sportske sreće, da bi se domogli uspjeha. Interesantno je i to  da je derventska ekipa do višeg ranga takmičenja uvijek dolazila kao drugoplasirana. Tako je bilo i davne 1958. godine kada je RK Partizan (kako se klub ranije zvao) postao član  Jedinstvene republičke ligu BiH, nakon što je u kvalifikacionom turniru sa ekipama iz Doboja i Zenice zauzeo drugo mjesto.

      Sezonu 1970/71. godine derventski rukometaši počeli su kao jedan od favorita u Republičkoj rukometnoj ligi – sjever.  Prema najavama iz rukometnog saveza nakon ove sezone formiraće se Druge lige, a klubovi iz BiH trebali bi oformiti zapadnu skupinu Druge lige zajedno sa ekipama iz Hrvatske i Slovenije. Prvaci sjeverne i južne skupine republičke lige kvalifikovali bi se direktno, kao i drugoplasirana ekipa južne skupine, dok bi drugoplasirana ekipa iz sjeverne skupine republičke lige (u kojoj je bila Derventa) igrala kvalifikacije sa predstavnikom Slovenije. Derventa je na kraju jesenjeg dijela prvenstva dijelila prvo mjesto sa banjalučkom  Mladosti (slijedili su ih Premium, Gračanica i Bosnamontaža). Mrtva trka za prvaka lige se vodila sve do posljednjeg kola, do kada su Mladost i Derventa imali isti broj poena. Banjalučani su trijumfovali protiv dobojske Sloge, a Derventa je u Prijedoru doživljela ubjedljiv poraz od Bosnamontaže (36:18).

Okosnica ekipe, predvodjena trenerom Jusufbegovicem, koja je izborila de se RK Derventa od sezone 1974/75. takmici u Drugoj saveznoj rukometnoj ligi.

              U ljeto 1971. godine formirane su Druge savezne lige, a dogovoreno je da se od naredne sezone formira i Jedinstvena republička liga BiH. Na osnivačkom sastanku Liga odbora II savezne lige - zapad (juli 1971.) odlučeno je da ovu ligu u sezoni 1971/72. popuni ekipa koja bude uspješnija u kvalifikacijama između Dervente i Slovenj Gradeca. Prva utakmica je odigrana 7. avgusta 1971. godine na Partizanovom igralištu pred oko hiljadu gledalaca. Gostujuća ekipa, fizički bolje pripremljena, ostavila je veoma lijep utisak i sa neriješenim rezultatom napustila grad na Ukrini. Rezultat je bio 20:20 (12:9),  a za derventski tim su nastupili: Jaganjac, Glavaš, Pesah, Dodig, Pavlović, Z. Jusufbegović, Bahtijarević, Berbić, Mlinar, Omanović, Vojnović i Bošković.

        Sedam dana kasnije, u uzvratnoj utakmici (obje utakmice su bile povjerene sudijskom paru Mošnička i Jakupović iz Zagreba, koji su dosta korektno obavlili svoj posao), u dramatičnoj borbi do posljenje minute nije se znao pobjednik. Susret je završen minimalnom pobjedom domaćina od 14:13 (7:6), koji se zahvaljujući jednom golu prednosti kvalifikovao u Drugu saveznu ligu.

           Treba istaći da je Derventa 1971. godine dospjela i do osmine finala rukometnog kupa na nivou Jugoslavije, što je do tada bio najbolji plasman u kup takmičenju. Žrijeb je ekipi Dervente dodijelio ekipu Partizana iz Tržića, a pošto gosti nisu doputovali, Dervenćani su se plasiralu u četvrt-finale jugoslovenskog kupa. Zbog nedostatka finansijskih sredstava derventski  rukometaši ne putuju u Priboj, gdje su trebali da odmjere snage sa ekipom FAP-a i utakmicu gube službenim rezultatom.

             U 1971/72., desetoj sezoni postojanja Republičke lige – sjever, ambicije derventskih rukometaša su bile da se juriša na vrh tabele i ponovo kroz kvalifikacije pokuša izboriti plasman u Drugu saveznu ligu. Sve je išlo po planu, RK Derventa ubjedljivo trijumfuje na kraju sezone sa čak 7 bodova prednosti u odnosu na drugoplasirani Premium iz Bos. Broda. Ovoga puta protivnik Dervenćana u kvalifikacijama bio je prvak južne skupine Republičke lige, ekipa Zenice. Pred 3.000 gledalaca (juni 1972), Dervenćani su uvjerljivo savladali rukometaše iz Zenice sa 16:10 (8:4). Drugo poluvrijeme će ostati posebno u pamćenju po učestalim grubostima gostujićih igrača predvođenih Vražićem, a  tolerisanim od stane sudija. Čak ni ova solidna prednost nije bila dovoljna Dervenćanima da ostvare svoj dugogodišnji drugoligaški san, jer su u uzvratnoj utakmici poraženi sa 10:20. Razočarani navijači, koji su svoje miljenike u velikom broju pratili u Zenici, tvrde da je utakmica bila veoma loša i da su Dervenćani igrali slabo, kao rijetko kada. Za čitavo vrijeme utakmice, na prepunom stadionu „Papirna”, padala je veoma jaka kiša.

            I naredne sezone 1972/73. derventski rukometaši su cijelo vrijeme vodili na tablici jedinstvene Republičke lige, ali su ipak dozvolili da Premium iz Bos. Broda uđe u Drugu  saveznu ligu. U mrtvoj trci za prvaka, kolo prije kraja, odlučivala je gol-razlika. Brođani ugošćuju Gradačac koji je došao sa mladom, rezervnom ekipom i  izgubio čak sa 23 gola razlike, što im omogućuje da preuzmu prvu poziciju i plasman u viši rang (Brođani su imali gol-razliku od +122, a Derventa +117). Trećeplasirani Srednjoškolac iz Jajca zaostajao je čak 7 bodova. Boje derventskog republičkog ligaša u toj sezoni  branili su: Jaganjac, Glavaš, Sotonica, Bahtijarević, Mlinar, Husedžinović, Jusufbegović, Vojnović, Janjić, Omanović, Tuzlić, Dokić i Bošković.

            U derventskoj ekipi nastaje rasulo. Od aktivnog igranja opraštaju se Bogdo Vojnović, Zijo Jusufbegović i Josip Glavaš, a Sejo Omanović odlazi na odsluženje vojnog roka. Na mjesto trenera Jusufbegovića dolazi prof. Marko Bodružić.

             U mjesecu  junu 1973. godine dva iskusna derventska rukometaša, Edo Bahtijarević i Josip Glavaš, pokreću školu rukometa. Za dvadeset pionira nabavljena je odgovarajuća oprema, a oni su oduševljeno trenirali i redovno nastupali u pauzama između dva poluvremena na utakmicama starijih kolega. Bila mi je čast da  budem jedan od polaznika te škole rukometa. Imali smo dresove sa reklamom „Škola rukometa TOD Derventa” i male lopte sa likom Kalimera. „Maskota” kluba bio je polaznik te škole i najmlađi od rukometne braće Memić, Adem – Žaba.  

            Sezonu 1973/74. godina Dervenćani, iako su veći dio prvenstva bili u prednosti nad glavnim konkurentima u Jedinstvenog republičkoj ligi BiH, Veležom i Radničkim iz Goražda, završavaju na drugoj poziciji sa samo jednim bodom zaostatka iza mostarskog Veleža. Za Derventu su u toj sezoni nastupala četvorica Borčevih igrača: Janjić, Pavlišin, Tuzlić i Petrović, a šansu dobijaju i mlađi igrači: Bošković, Živko  Kokić, Lupić i Dokić.

            Naredna sezona u Jedinstvenoj ligi BiH bila je u znaku Radničkog iz Goražda koji osvaja prvenstvo sa 8 bodova prednosti u odnosu na derventske rukometaše, a slijede ekipe Sloge iz Doboja i Sarajeva. Zahvaljujući reorganizaciji takmičenja na saveznom nivou  ove ekipe se  pridružuju ekipama Mehanike, Veleža, Bagata,  Bosne, Splita, Mladosti, Zenice i Premiuma u Drugoj saveznoj ligi - skupina zapad. Tada su postojale četiri druge savezne lige, a zapadnu skupinu su sačinjavale ekipe iz BiH i Hrvatske. Nastupa novo razdoblje sporta u našem gradu, koji je prvi puta dobio jednog drugoligaša. Vrijedi pomenuti i da je u jednom novinskom izvještaju iz mjeseca juna 1975. godine, kada je ponovljena prvenstvena utakmica sa Slogom, zabilježeno da Dobojlije do tada nikad nisu uspjele pobjediti u Derventi, a da Derventa punih sedam godina nije izgubila prvenstvenu utakmicu kod kuće.   

            Ekipu koja je ostvarila ovaj istorijski podvig, a pod vodstvom trenera Jusufbegovića, sačinjavali su: Bandić, Pesah, Živko i Goran Kokić, Haurdić, Vojnović, Dokić, Tuzlić, Husedžinović, Omanović, Čečavac, Lozert, Jegić i drugi.