Derventska golmanska škola

              Derventski rukometaši bi često, u šali, govorili za košarku: „Kakav je to sport gdje nema golmana!”. Možda i sa razlogom… Među najljepše bisere derventskog sporta spadali su rukometni golmani. A Derventa ih je imala i „za izvoza”.  

                Oni najstariji golmani bili su i najslavniji: Dragan Nožica, Boris Kostić i naročito Abas Arslanagić. Prvi je karijeru nastavio u Bosni iz Sarajeva, drugi u Partizanu iz Beograda, a treći isto u Partizanu, ali je najveće uspjehe ostvario sa banjalučkim Borcem. Sva trojica su bili i reprezentativci: Nožica je briljirao na golu početkom šezdesetih u Bosni, pa je uslijedio i poziv za reprezentaciju Jugoslavije. Abas je čak 125 puta stao na gol najjače državne selekcije, a dva puta i za selekciju Svijeta. Desilo se čak da su na Svjetskom prvenstvu u Francuskoj 1970. godine oba golmana reprezentacije Jugoslavije bili Dervenćani: Boris i Abas.

           Derventa je imala još jednog izuzetno nadarenog golmana, Duška Andrića. Nažalost, preminuo je mlad, a godinama se, uoči Derventskog vašara, održavao tradicionalni memorijani turnir koji je nosio njegovo ime. Njegov brat Petar, poznati savezni rukometni sudija, bio je golman u generaciji s kraja pedesetih koja je izborila plasman u Republičku ligu. U stariju generaciju golmana spadali su  Enver Pala i Anto Novokmet. U generaciji šezdesetih mrežu derventskog republičkog ligaša čuvali su i Midhat Alić, Jasminko Tica i Siniša Golubović. 

Boris Kostić i Abas Arslanagić: dva derventska golmana u isto vrijeme su nastupali za reprezentaciju Jugoslavije.

         O tim legendama sam dosta slušao, a od svih njih sjećam se samo Arslanagića pri kraju njegove briljantne golmanske karijere. Uz imena ovih vrsnih vratara uvijek se vezivalo ime prof. Huse Jusufbegovića, trenera koji je stvorio mnoge dervenske rukometaše i koji je generacijama derventskih mladića bespoštedno usađivao ljubav prema ovom sportu.

          Koliko je profesor Huso doprinjeo popularizaciji rukometa u Derventi spomenuće, u jednom od svojih intervjua, legendarni golman Ako Arslanagić: „Za ovaj sam se sport odlučio zahvaljujući profesoru Husi Jusufbegoviću koji je rukomet popularizovao u Derventi. Derventa je bila veoma specifičan grad i tu se rodilo mnogo sportskih talenata. Sjećam se da smo bili toliko zaluđeni sportom da smo obijali sportsku dvoranu samo da bismo mogli da treniramo… ”.

Momenat sa Partizanovog igrališta: akcija pred golom Ekrema Jaganjca.

     O našem Aki je napisano bezbroj članaka, spominjan je u mnogim knjigama i u stručnoj, sportskoj literaturi, pa i u ovoj knjizi zaslužuje posebno poglavlje. Tradicija dobrih golmana nastavlja se i poslije odlaska pomenutih čuvara mreže. Nasljeđuju ih: Ekrem  Jaganjac, Duško Bošković i Nihad Bandić, te još jedna plejada nadarenih golmana koju su predvodili: Nedžad Nakić, Haris Elezović, Sead Jegić, Enes Halilović i Nebojša Cakić. Elezović i Cakić su nastupili i za omladinsku reprezentaciju BiH. Povremeno je priliku da brani dobivao i Evald Milošak.

     Vrijedi spomenuti i da je u oktobru 1972. godine derventski golman Ekrem Jaganjac (koji je tada imao 21 godinu) dobio poziv i priznanje Saveznog kapetana omladinske rukometne reprezentacije Jugoslavije, Ivana Snoja, da brani za reprezentaciju na utakmici sa SR Njemačkom u Zapadnom Berlinu. Prije ovoga poziva, Jaganjac je već jednom nastupio za omladinsku reprezentaciju Jugoslavije. Popularni Čarli je u izboru najboljeg sportiste Dervente 1973. godine izabran za najboljeg rukometaša. Poslije toga, Jaganjac je karijeru nastavio u sarajevskom prvoligašu Bosni.

    Na prvom rukometnom Turniru AVNOJ-a, koji je održan krajem novembra 1975. godine, učestvovale su reprezentacije republika i pokrajina. Bosna i Hercegovina je osvojila prvo mjesto, a njeni golmani su bili naši Dervenćani: Abas Arslanagić  (proglašen za najboljeg golmana turnira) i Ekrem Jaganjac.

     Ekrem se rado sjeća vremena provedenog u dresu RK Derventa, kao  i svojih saigrača: „Sve mali majstori igre zvane rukomet! U Derventi svako je znao igrati sve sportove, plivati, voziti biciklo... ma, sve  to tako dobro da ga nije stid. Naravno da su bivši Dervenćani neponovljivi, visili smo na igralištima i živjeli sa sportom kao duševnom hranom. Sjećam se, kad god bih išao negdje  i branio za repku ili sarajevsku Bosnu ili bilo kog, jedva sam čekao da se vratim u Derventu i da čujem komentare: Čarli dobar... Čarli slab... ” .

      Duška Boškovića pamtićemo kao velikog golmana, bio je vrijedan i primjer profesionalca na treningu, a izvan terena veoma cijenjen i oličenje istinskog drugara. Krasili su ga izvanredni refleksi, izuzetna  golmanska tehnika i požrtvovanost, govorilo se da je „ulazio u šut”. Uspješni nastupi u dresu derventskog republičkog ligaša odveli su ga, sredinom sedamdesetih, u prvoligaša iz Zavidovića. Odlične odbrane Boškovića nisu prošle nezapaženo, pa je pozvan da brani boje omladinske reprezentacije Jugoslavije. Jedno vrijeme brani i za ekipu iz Doboja, potom se vraća u rodni grad gdje ostaje do kraja karijere.

   Nedžad Nakić je, tokom svoje duge golmanske karijere, ostao vjeran matičnom klubu i svojoj derventskoj publici, iako je bio na listi želja nekih poznatih ekipa. Nedžadov stil branjenja ulijevao je samopouzdanje njegovim saigračima. Požrtvovan i srčan, jednom je čak i sa slomljenim prstom ostao među stativama do kraja susreta. Kao dobar drug ostaće u sjećanju onih koji su ga poznavali i koji su voljeli rukomet. Na jednom od Memorijala Duška Andrića (1980. godine) proglašen je, u zavidnoj konkurenciji, najboljim golmanom turnira.

    Veliki golmanski talenat je bio Enes Halilović. O tome svjedoči i ovih par redova iz Derventskog lista, autora Fadila Pelesića,  iz sredine sedamdesetih godina:  „Taj neiscrpni rasadnik talenata nudi još jednog golmana – Enesa Halilovića, mladića koji se odlikuje neustrašljivošću i željom da uspije. Tokom prvog dijela takmičenja u Bosanskoj sjeveroistočnoj  rukometnoj zoni, Haliović  je, kao po pravilu, bio uvijek među onima koji su zadovoljili trenera Glavaša. Rukometna ekipa Dervente II na svim terenima nailazi na interesovanje publike, jer je sačinjavaju mladi igrači. Ipak, iznenađenje predstavlja pojava mladog Halilovića, jer se, po nekom nepisanom pravilu, očekuje da golman bude stariji i iskusniji. A Halilović upravo pokazuje da brani kao takvi golmani, jedini nedostatak mu je manjak godina. Halilović se našao na putu rukometnih golmana koji su prve korake napravili u Derventi, a afirmaciju stekli u drugim gradovima. Od njega zavisi da li će biti nasljednik čitavog niza izuzetnih čuvara rukometnog  gola.”  Već 1975/76. godine, Halilović ulazi u sastav prvog tima derventskog drugoligaša.

       Haris Elezović je imao stil modernog golmana, odličnu postavljačku tehniku i nepogrešivu kontru, a specijalnost su mu bili sedmerci. Golmansku tehniku je naročito usavršio dok je branio za Iskru iz Bugojna, a koju je u to vrijeme trenirao Ekrem Jaganjac. Nastupao je i za Omladinsku reprezentaciju BiH. Kada se vratio u Derventu, popularni Hara je pružao odlične partije i svojim bravuroznim odbranama donio mnoge bodove svom klubu. Bio je nezamjenljiv na golu osamdesetih godina, a zasluženo je  biran i za sportaša godine našeg grada.

    Sead Saša Jegić je bio golman koji je imao uspješnu i dugu golmansku karijeru, ali pomalo u sjeni naprijed pomenutih kolega. Jedno vrijeme bio je prvi golman drugoligaša iz  Rovinja.

      Pored navedenih, među uspješne derventske golmane spadaju i oni iz mlađe generacije: Nebojša Cakić, Predrag Tomas, Željko Čegar, Plamenko Barišić, Boris Andrić, Saša Gros i Alen Talić.

    Teško bi se i mnogi od velikih klubova mogli da pohvale kako su generacijama stvarali dobre i pouzdane čuvare mreže, a derventski klub nikada nije došao u situaciju da traži golmana iz druge sredine. Uspjeh derventskog rukometa mogao bi se vezati i za naslov stručne knjige najboljeg izdanka te golmanske škole,  Ake Arslanagića, da je „rukometni golman  najvažnija karika uspjeha”.